Siergiej Gryniewicz urodził się w 1960 r. na Grodzieńszczyźnie. |
|
|
W 2001 roku artyście przyznano prestiżowy tytuł Akademika w dziedzinie Malarstwa Białoruskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uprawia głównie malarstwo sztalugowe, tworzy również prace monumentalne, szczególnie w połączeniu z architekturą (witraże, freski). Ponad 70 jego prac z dziedziny architektury można znaleźć w regionie Grodna i w Moskwie. Jego prace znajdują się w kolekcjach muzeów: im. Bogdanowicza w Grodnie, Centrum Marca Chagalla w Witebsku, Muzeum Sztuki Współczesnej w Mińsku, w galeriach sztuki: „Anixis” w Baden (Szwajcaria), „Nevsky” w Nowym Jorku (USA), kolekcjach banków: „CAI” (Hiszpania), „Priori bak” (Białoruś), „SOFI” company (Szwajcaria) oraz licznych kolekcjach prywatnych w wielu krajach świata. |
„Każdy utalentowany artysta pozostawia wrażenie. Wrażenie, jakie wywołuje malarstwo Gryniewicza, to Sztuka Rozumu. Logos, któremu podporządkowane jest wszystko – i bezpośrednie postrzeganie życia i natchnienie. Ma się wrażenie, że każdy obraz artysty przyjmuje dokładne zarysy jeszcze zanim rozpocznie on pracę nad nim. W twórczości Gryniewicza niedopuszczalne są zamęt i bałagan, nie tylko w wybranej tematyce, lecz także w technice wykonania. Precyzyjna struktura widoczna jest także w ulubionych obiektach refleksji twórczej malarza.
Niektóre tematy w duchu pop-artu początkowo przyjmujemy jako żart i autoironię malarza, potem rozumiemy, że jest to raczej satyra na rzeczywistość, zakamuflowana w łatwo rozpoznawalnych, popularnych obrazach kultury masowej. Gra w rzeczywistości skrywa okrucieństwo, bezsens i samotność. Ale nawet tutaj na pierwszy plan wysuwa się estetyka rozumu – wyraźny, regularny rytm i konsekwentna gama barw są na tyle lakoniczne i zrozumiałe, że jakakolwiek swoboda kolorystyczna byłaby po prostu zbędna.
Kolejna, nie mniej rozpoznawalna tematyka artysty to etnosymbolizm, odniesienie do motywów sztuki pierwotnej, malarstwa prehistorycznego, początku początków. Niewątpliwie zainteresowanie wzbudza nie tyle historyczno-archeologiczny typaż, ile mistyczny, ezoteryczny charakter sztuki pierwotnej, kiedy człowiek był tak zjednoczony z przyrodą, że każde, nawet najmniej znaczące wyobrażenie lub naśladowanie przyrody uduchawiało i napełniało siłami witalnymi. Ten przepływ energii trwa przez tysiąclecia ani trochę nie tracąc z pierwotnej siły.
Prastare kompozycje są odbierane przez patrzącego podświadomie, na poziomie atawistycznego instynktu pierwotnego.
Najbardziej liryczna seria Gryniewicza to niewątpliwie kobiece akty. Tutaj artysta jest powściągliwy chromatycznie, operuje dwoma, trzema dominującymi barwami osiągając niezwykle piękny, majestatyczny wydźwięk obrazu. Pomimo tego, że kontrast tworzy i określa efekt zamknięcia, ograniczoności wyjścia ze stworzonej przez malarza przestrzeni, płótnom tym właściwy jest jakiś czar nasyconości, naturalności i niewymuszenia. Kolorystyczna minimalizacja, doprowadzona prawie do schematu, i introspektywność (wszystkie tematy są wzięte z życia) podnoszą w pełni realne postaci do poziomu symbolizmu figuratywnego (czyż nie tutaj przejawia się zainteresowanie artysty malarstwem prehistorycznym?).
Jeszcze jeden z kierunków twórczości Gryniewicza to tak zwana sztuka surowa (art. brut). To hołd tej epoce realizmu, w której formował się talent i mistrzostwo artysty. Wspaniała akademicka szkoła, talent monumentalisty i rysownika pozwalają obudzić w oglądającym silne emocje. Wewnętrzna dynamika kompozycji zaczyna oddziaływać nie tylko na poziomie wizualnego, ale i fizycznego odbioru.”
Natalia Pawlenko, historyk sztuki
Obrazy sprzedane lub niedostępne: |